نجیبه لېمه

نن مې د افغانستان د پخواني ولسمشر، حامد کرزي سره په لندن کې وليدل.
د تل په شان زړه سواندئ او مهربانه وو.

ماته د ۱۷ کلونو يوه پخوانۍ کتنه را ياده سوه، په همدغه لندن کې له نورو همکارانو سره مرکې ته ورغلې وم، د ساعتونو ځنډ نه وروسته په چټک ګام زموږ لور ته راغئ. مرکه مو خلاصه سوه، موږ ټولو خبريالانو ته يې چاي او خواړه راغوښتي وه. ولسمشر زموږ تر شا زموږ تخنيکي همکار ته وکتل او ويوېل:” دغه ځوان ته هيڅ چا چای نه دي ورکړي.” دا يي وويل، ور ولاړ سو او پخپله يې چاي او خواړه وروړل.
هغه تخنيکي همکار په کلونه دا خبره يادوله په لوړ سر يادوله.
نن يې هم پر ټولو هم هغسې پام وو، د ناستو خلګو د ستونزو او برياوو پوښتنه يې جلا جلا وکړه.
ماشومانو ته زما د کيسو په اړه يې وويل:”افغان ماشوم ته کيسه ليکنه لوی خدمت دی.”
وروسته يې په خندا زياته کړه:”
زما کوچنيان ستا کيسې ويني، ما هم کتلي، ته ښه کيسې ليکې، ما تل پر خپل ټويټر خپرې کړي.”

زما کيسو ته د هغه د پاملرنې څخه مې مننه ورڅخه وکړه او افغان ماشومانو ته مې د خپلو نويو کيسو او فلمونو د جوړولو په اړه وويل. د هغه تاوده هرکلي ددغه کار تر سره کولو ته لا وهڅولم.
وروسته مې ترې وپوښتل چې په کوچنيوالې مشرانو کيسې ورته ويلې؟
سم دستي يې وويل:” هو انا مې کيسې راته ويلې.”
ماو پوښتل:” امير حمزه، قصص الأنبياء؟”
په ځواب کې وويل:” نه نه د پښتو کيسې، د ملي هندارې کيسې.” او بېا يې د څو نوم واخيست:” آدم خان او درخانۍ، زبزبانه شاپيرۍ.”
د ده د خبرو سره مې د خپل ماشوم توب ورته ژوند را ياد سو چې انا مې د کابل په ساړه ژمي کې ملي هنداره راته ويله، چې تر هر فلم يې خوند ډېر وو.

د تل په شانې پخواني ولسمشر ته د روغبړ له پاره ليکه خلګ ولاړ وو.
ما خپلې خبرې را لنډې کړې اوپه مخه ښه مې ورسره وکړه.
له ډيرو افغان او بهرنيو سياست والو سره مې مرکې کړي، ځينو خو به د رتبې او چوکۍ په لوړېدلو سره پر موږ مرکې يا بندولې يا لنډولې، خو د حامد کرزي په شان دروند چلند مې په خورا لږ و مشرانو کې ليدلې.